စာေပစိတ္ဓာတ္ကို သံုးသပ္မိျခင္း...

ကရင္လူမ်ိဳးသည္ စာေပယဥ္ေက်းမွဳ ျပည့္စံုစြာရွိသည့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသား
လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စာေပယဥ္ေက်းမွဳကေတာ့ ရွိသည္။ တုိးတက္မွဳကား မရွိ၊ တုိးတက္ေအာင္လည္း စိတ္မကူးၾက၊ စာေပစိတ္ဓာတ္ျပည့္၀သူ အလြန္ရွားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကရင္သည္ လူဦးေရနဲ႔ ၾကည့္လွ်င္ စာေပစိတ္ဓာတ္ နည္းေသးသည္ဟု ဆုိလ်ွင္ မွားမည္မထင္။

စာရွဳသူအေနျဖင့္ ကရင္သည္ စာေပစိတ္ဓာတ္နည္းသည္ကို လက္မခံႏုိင္လွ်င္ လက္ရွိ ကရင္စာေပအဆင့္အတန္းႏွင့္ ကရင္လူမ်ိဳးတုိ႔ ေန႔စဥ္သြားလာလွဳပ္ရွားေနသည္ ဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ အေျဖေပၚပါလိမ့္မည္။
သို႔အတြက္ စာေပစိတ္ဓာတ္ ရွိမရွိ သိခ်င္လွ်င္ ကရင္တစ္ေယာက္ကို ကရင္စာေရးခုိင္းၾကည့္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ဖတ္ခုိင္းၾကည့္ပါ။ အေျဖမည္သို႔ ထြက္လာမည္နည္း။ ထုိ႔ထက္ပို၍ သိသာသည္က ကရင္ေတြ ေနထုိင္ၾကသည့္
ျမိဳ႕၊ရြာေတြမွာ ကရင္စာေပ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားျခင္း၊ အလြန္နည္းလုိ႔ပါပဲ။ ဒါ ဘယ္သူမွ ျငင္းလုိ႔မရသည့္ သာဓကတစ္ခုပါ။ ကရင္ျဖစ္ျပီး ကရင္စာကို ျပန္ေလ့လာသင္ယူရန္ ၀န္ေလးေနလွ်င္ စာေပစိတ္ဓာတ္ မရွိသူပင္ျဖစ္သည္။ ´စာေပစိတ္ဓာတ္ဟူသည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရဲ႕ အေျခခံျဖစ္၍ စာေပစိတ္ဓာတ္မရွိလွ်င္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္မရွိျခင္းႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္´။


ဒါေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးခ်စ္သူတုိင္း မိမိစာေပကို ျမွင့္တင္ၾကသည္ ဟု စာေပပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားက ဆုိစမွတ္ျပဳၾကသည္။ ကရင္လူမ်ိဳးသည္ မိမိ၏စာေပကို အထင္ေသး၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေသးလွ်င္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေအာင္ျမင္မွဳမရွိႏုိင္ေပ။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ျပန္ရုိက္လွ်င္ ကိုယ္ပဲ အသားနာမည္။ ကိုယ့္မိသားစုကို ကိုယ္မခ်စ္လွ်င္ အဘယ္သူ လာခ်စ္မည္နည္း။ ကိုယ့္မိသားစု အခက္အခဲကို ကိုယ္မကူညီလွ်င္ ကိုယ္ပဲ ဒုကၡေရာက္ႏုိင္သည္။ ကိုယ့္စာေပ
ကို အထင္ေသးလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေသးသည္ႏွင့္ အတူတူပင္။

ကရင္လူမ်ိဳးသည္ ပညာတတ္ၾကီး၊ ပညာရွင္ၾကီး မဟုတ္သည့္တုိင္ ပညာတတ္ေတ့ာ ရွိပါသည္။ ပညာတတ္ဟု ဆုိရာမွာ ယေန႔ ကရင္လူမ်ိဳးထဲမွ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ား၊ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ား၊ ဘြဲ႔ရပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ဘာသာေရးေခါင္ေဆာင္မ်ား စသူတုိ႔ကို ဆုိလုိပါသည္။
၎ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ အမ်ိဳးသား စာေပအတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေဆာင္ေနသနည္း။ ရွင္းပါသည္။ ဘာမွ လုပ္ေဆာင္ျခင္း မေတြ႔ရေသးေပ။ ေနာင္လည္း ေတြ႔ရမည့္ပံုမေပၚ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ယေန႔ ေခတ္ပညာ
ဆည္းပူးေနေသာ ကရင္လူငယ္ ေမာင္မယ္မ်ားသည္ မိမိစာေပကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စားလုိ႔ပါပဲ။

သို႔ေသာ္ အနည္းစုေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သာ စာေပကို စိတ္၀င္စားမည္ဆုိလွ်င္ အမ်ားကို
လႊမ္းျခံဳႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ စာေပတုိးတက္ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကရင္လူမ်ိဳးသည္ စာေပစိတ္ဓာတ္ မရွင္နုိင္ေသးဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါလိမ့္မည္။
စာေပစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ပတ္သက္လုိ႔ စာေရးသူေတြ႔ရသေလာက္ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ေတြကို တီးေခါက္ၾကည့္ေသာအခါ စာေပစိတ္ဓာတ္ မရွိမွန္းသိရသည္။ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ႏွဳတ္ဖ်ားမွ စာေပအေၾကာင္း ထြက္မလာလုိ႔ပါပဲ။ စာေရးသူသည္ ကရင့္ဓေလ့မေပ်ာက္ပ်က္ရန္ ရည္သန္ျပီး တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကရင္ေရးရာ စာအုပ္ေတြကို မၾကာမၾကာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ စာေရးသူ ထုတ္ေ၀ထားေသာ စာအုပ္ေတြကို ကရင္လူမ်ိဳးအမ်ား ေလ့လာဖတ္ရွဳႏုိင္ရန္ အမ်ားျမင္ႏုိင္သည့္ ေနရာတစ္ခုမွာ ခ်ထားပါသည္။အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဥပေဒေက်ာင္းသားတစ္ဦးက စာအုပ္ခ်ထားသည္ကိုေတြ႔ေတာ့ တရွိန္ထုိးေျပးလာၾကည့္ကာ အနားေရာက္မွ ကရင္စာအုပ္မွန္းသိေတာ့ ၾကည့္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ဦးပါ။

သူနဲ႔စာေရးသူ စကားစပ္မိရာ စာေပအေၾကာင္းဘက္သို႔
ေရာက္သြားသည္။ သူက `ကရင္စာဟာ ဘယ္ေနရာမွ အသံုးမ၀င္ပါဘူးကြာ၊ကရင္စာ မတတ္ေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လဲ၊ ကရင္စာတတ္ေတာ့လည္း စီးပြါးေရး အေထာက္အကူျပဳတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေခတ္မမွီတဲ့ ပညာေရးတစ္ခုကို ၾကိဳးစားပမ္းစား သင္ယူေနလွ်င္ အခ်ိန္းျဖဳန္းတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ အခ်ိန္ကို အက်ဳိးရွိရွိ အသံုးခ်စမ္းပါ`…လုိ႔ေျပာသြားပါတယ္။ သူ႔အျမင္မ်ိဳး ကရင္လူငယ္ေမာင္မယ္မ်ားထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ရွိေနျပီလဲ ဟု မေျပာတတ္ေတာ့ေပ။ မ်ားမ်ားသာ ရွိလွ်င္ေတာ့ ကရင္လူမ်ိဴး ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္မွာ ေသခ်ာသည္။

ေခတ္ပညာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္၊ ဘယ္ေလာက္တတ္တတ္၊ အမ်ိဳးသားဘာသာစကားႏွင့္ စာေပကို
စိတ္၀င္စားမွဳ မရွိသေရြ႕ စာေပစိတ္ဓာတ္ရွိသူဟု မဆုိထုိက္ေပ။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳ ခံရေကာင္းခံရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တန္ဖုိးရွိေသာ သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေတာ့ သမုိင္းတြင္ရစ္မည္ မဟုတ္။
စာေရးသူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူက အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပါ။ ကရင္စာေပနည္းျပလုပ္ခဲ့သလုိ လုပ္အားေပးဆရာလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ စာေပစိတ္ဓာတ္ အေတာ္ရွိပံု ထင္ရသည္။ ဘယ္မွာဟုတ္မွာတုန္း။ ေနာက္မွ သူ႔မွာ စာေပစိတ္ဓာတ္ ေလးေလးနက္နက္ မရွိမွန္း သိလုိက္ရသည္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလုိပါ။သူနဲ႔ စာေရးသူသည္ ေျပာမနာ ဆုိမနာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္သိသူေတြ ျဖစ္သည္။ ကိစၥတစ္ခုေပၚတုိင္း ဆက္သြယ္ၾကသည္။

တုိင္ပင္ၾကသည္။ သူက စာေရးသူကို ဆက္သြယ္ရန္ အျမဲလုိလုိ စာေရးအေၾကာင္းၾကားေလ့ ရွိသည္။
သူ႔စာက ကရင္လုိ တစ္ခါမွ မေတြ႔ရပါ။ တကယ္လုိ႔ စာေပစိတ္ဓာတ္ရွိလွ်င္ ပိုးကရင္အခ်င္းခ်င္း ပိုးကရင္လုိသာ ေရးသင့္သည္။
ထုိနည္းတူ ကရင္အမ်ားစုသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္သြယ္ရာမွာ ကိုယ့္ဘာသာစကားစာေပေရးထံုးႏွင့္ ဆက္သြယ္သည့္အေလ့အထ အလြန္နည္းေသးသည္။ ဒါေတြကို ၾကည့္လွ်င္ ကိုယ့္စာေပကို ခ်စ္ရာမေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္သည္။ ကိုယ့္စကား၊ ကိုယ့္စာေပ ေျပာတတ္၊ ေရးတတ္လ်က္သားနဲ႕ မေျပာ၊ မရးဘူးဆုိလွ်င္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးတံုးေအာင္လုပ္ျခင္းႏွင့္ ဘာျခားဦးမည္နည္း…။

ဒါေၾကာင့္ `ငါ စာေပစိတ္ဓာတ္ရွိသည္ `ဟု ေအာ္ရံုႏွင့္မျပီး၊ အေျပာနွင့္အလုပ္ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ လုပ္သင့္ပါသည္။ ေနာက္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကား ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္သည့္အေတာအတြင္း စာေပစိတ္ဓာတ္ရွိေသာ ရြာေတြက ကရင္စာေပသင္တန္း ဖြင့္လွစ္ၾကသည္။ သင္တန္းဖြင့္ေတာ့ ျပႆနာႏွင့္ တုိးျပန္သည္။ အေၾကာင္းကား ပညာတတ္ သမီးတစ္ေယာက္က ကရင္စာ လာသင္သည္။ သူမ စာလာသင္သည္ကို မိဘေတြက မၾကိဳက္ၾက၊ မသင္ရန္ တားျမစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ၏ အေမက `ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ သမီး၊ ကရင္စာေပနည္းျပေတြလုိ ေလလြင့္မေနနဲ႔၊ သူတုိ႔ေတြက အျမင္က်ဥ္း၊ အယူသီး၊ အစြန္းေရာက္ေတြ၊ ကရင္စာသင္ေနမယ့္အစား ဂ်ဴရွင္ၾကိဳတက္ထားႏုိင္ရင္ သမီးအတြက္ ပိုေကာင္းေသးတယ္။ သမီးက ကရင္စာကို ၾကိဳးစားပမ္းစား သင္ယူေနတာ ဘ၀ေရွးေရးအတြက္ ဘာအေထာက္အကူျပဳမွာမုိ႔လုိ႔လဲ` စသည္ျဖင့္ သူ႕သမီးေလးကို တရေဟာ ေျပာခ်သြားသည္။

ျပီးေတာ့ သူမအေဖကလည္း စာေပနည္းျပေတြဆီသြားကာ `နင္တုိ႔သင္တန္းဖြင့္တာ ဘယ္သူဖြင့္ခုိင္းလုိ႔လဲ၊ သင္တန္းေၾကာင့္ ကေလးေတြ ပ်က္စီးကုန္ျပီ၊ နင္တုိ႔သင္တန္းက ဘယ္မွာ တကၠသုိလ္ ရွိလုိ႔လဲ၊ ကရင္စာေပသင္တန္းေအာင္ျမင္ရင္ေရာ အလုပ္ခန္႔စရာ ရွိလုိ႔လား၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ အလုပ္ေတြ ေလွ်ာက္မလုပ္ပါနဲ႔၊ နင္တုိ႔လုပ္ရပ္ကို ရပ္တန္းက ရပ္ပါေတာ့` စသည္ျဖင့္ ေျပာသြားသည္။
သူတုိ႔စကားေၾကာင့္ အားလံုးက ဇေ၀ဇ၀ါ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္သည္။ တရြာလံုးက သူတုိ႔ကို ဘယ္သူမွ မလြန္ဆန္ရဲေပ။ ေနာက္ေတာ့ သင္တန္းရက္မေစ့ဘဲ တစ္၀က္တစ္ျပက္ႏွင့္သာ အဆံုးသတ္လုိက္ရသည္။
ထုိ႔ျပင္ စာေပစိတ္ဓာတ္ မရွိသည္ထက္ မသိတာက ပို၍ပင္ ခက္ေသးသည္။ ေက်းလက္ေဒသ တစ္ခ်ိဳ႕ ရြာေတြဆုိလွ်င္ ေအးေဆးလြန္းလွသည္။ ပညာေရးအသိ၊ က်န္းမာေရးအသိ၊ ႏုိင္ငံေရးအသိ၊ အမ်ိဳးသားေရးအသိ၊ စာေပအသိစသည့္ အသိဟူသမွ် မရွိေသးေခ်။ ရုိးရာဓေလ့ေတာင္မွ လုပ္သာလုပ္ျပီး ဦးတည္ခ်က္ မသိၾကေခ်။

အခ်ိန္တန္လွ်င္ လယ္လုပ္သူက လယ္ထဲဆင္း၊ ျခံသမားက ျခံထဲ၀င္၊ အေရာင္းအ၀ယ္သမားက အေရာင္းအ၀ယ္ရွာ သည္လုိႏွင့္ပဲ လည္ပတ္ၾကသည္။ စာေပသင္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကေခ်။ စာေပအသိ မရွိေတာ့ စာေပစိတ္ဓာတ္ကား အဘယ္မွာ ရွိမည္နည္း။ အမ်ားစုက ကရင္စာေပကို မတတ္ၾကေပ။ အဲလုိရြားလည္း ရွိေသးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေရးထံုးကြဲ၍ မသင္ယူႏုိင္ဟု ဆင္ေျခလက္ေျခေပးတတ္ေသးသည္။ စာေပေရးထံုး ဘယ္လုိပဲ ကြဲျပားကြဲျပား၊ စာေပစိတ္ဓာတ္ ရွိလွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာစကားႏွင့္ သင့္ေတာ္သည့္ ေရးထံုးတစ္ခုေတာ့ တတ္ထားရန္ လုိအပ္ပါသည္။ ဥပမာ -စေကာကရင္ဆုိလွ်င္ စေကာကရင္စာ တတ္ရမည္။ အလားတူ ပိုးကရင္လည္း ပိုးကရင္စာ တတ္ရမည္ျဖစ္သည္။

စာေပေရးထံုး အမ်ိဳးမ်ိဳးထဲမွ အေရွ႕ပိုးကရင္ ေရးထံုး(ေရွးေဟာင္း၊ကရင္စာ)နွင့္ ယေန႔ ကရင္သံဃာေတာ္မ်ား အခန္းက႑ကို အလ်ဥ္းသင့္လုိ႔ အက်ဥ္းမွ် ေျပာလုိပါသည္။(ပုတ္ခတ္ေ၀ဖန္ျခင္း မဟုတ္ပါ)
ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမွာ ကရင္သံဃာေတာ္မ်ား ဦးစီးဦးေဆာင္သည့္ ပရိယတၱိစာသင္တုိက္ေတြ ရွိပါသည္။ ကရင္ဘုန္းၾကီးေတြ ထုိင္သည့္ေက်ာင္းဆုိလွ်င္ စာသင္သား အမ်ားစုကေတာ့ ကရင္ေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ေလးေတြ ကရင္စာ မတတ္ရွာေပ။ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကိုယ္တုိင္က ကရင္စာ ေရးႏုိင္၊ဖတ္ႏုိင္မွဳ အားနည္းေလေတာ့ အမ်ိဳးသားအက်ိဳး၊ စာေပအက်ိဳး ဘယ္လုိထမ္းေဆာင္မည္နည္း။
(ပရိယတၱိ ထူေထာင္ျခင္း၊ စာေပသင္ၾကား ပို႔ခ်ျခင္းသည္ စာေပမ်ိဳးဆက္သစ္ ေမြးထုတ္ျခင္း မဟုတ္ဟု မဆုိလုိပါ) စာေပ တသီတတန္းတတ္ျပီး ကရင္စာေပ စိတ္ဓာတ္ မရွိသည္ကို ဆုိခ်င္ပါသည္။ ျမိဳ႕၌ ကရင္ေက်ာင္း ဆုိင္းဘုတ္ေတြကိုၾကည့္ပါ။ ကရင္ဘာသာႏွင့္ ဆုိင္ဘုတ္တင္တာ သိပ္မေတြ႔ရေပ။

တစ္ေက်ာင္းတစ္ေလေတာ့ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါသည္။ မ်ားမ်ားစားစား မရွိေသး။ ကရင္ေက်ာင္းသည္ ကရင္ဘာသာလုိ ဆုိင္းဘုတ္တင္ထားျခင္းအားျဖင့္ အျခားလူမ်ိဳး၊အျခားဘာသာစကားကို ထိခုိက္စရာအေၾကာင္းမရွိေပ။ ကိုယ့္ဘာသာစကားကိုလည္း ျမွင့္တင္ရာ ေရာက္သည္။ ကုိယ့္မွာ စာေပေရးထံုးရွိေၾကာင္း၊ တျခားတုိင္းရင္းသားညီေနာင္ေတြကို သိခြင့္ေပးသလုိ တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း နားလည္မွဳလည္း ရရွိလာမွာျဖစ္ပါသည္။
ေတာမွာ ကရင္ရြာ၊ ကရင္ေက်ာင္း၊ ကရင္ဘုန္းၾကီးေတြကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း ကရင္စာေပစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ရင္ေလးစရာပင္။ အမ်ားစုက အလွဴခံျခင္း၊ ေက်ာင္းေဆာက္ျခင္း၊ဘုရားတည္ျခင္း၊ ေက်ာင့္ေစာင့္ျခင္း၊ ဇာတ္ပြဲသဘင္ငွါးျခင္း စသည့္ျဖင့္ လုပ္ၾကသည္။

စာေပသင္တန္းဖြင့္ျခင္းကား ရွိေသာ္လည္း တနယ္မွာ တစ္ေက်ာင္း၊ တစ္ပါးတစ္ေလသာ ရွိတတ္သည္။
အမွန္မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြက ၾသဇာအာဏာသက္ေရာက္မွဳရွိပါသည္။ အမွဳအခင္းကလြဲျပီး ဘုန္းၾကီးေျပာလွ်င္ အားလံုးျပီးသည္။သုိ႔ျဖစ္၍ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးေတြက စာေပစိတ္ဓာတ္သာ ရွိလွ်င္ ကရင္စာေပသင္ၾကမည္လုိ႔ တစ္ခြန္းေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ရြာလံုးလုိလုိ စာလာသင္ၾကမည္မွာျဖစ္သည္။
အဲသည္လုိ ႏွိဳးေဆာ္ရန္ေနေနသာသာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က စာေပသင္တန္းဖြင့္ခ်င္လုိ႔ သြားတင္ေလွ်ာက္တာေတာင္မွ မလုိလား၊ ခြင့္မျပဳသည့္ ဘုန္းၾကီးကလည္း ရွိေသးသည္။

စာေရးသူအေတြ႔အၾကံဳအရ တခ်ိဳ႕ဘုန္းၾကီးဆုိလွ်င္ ဇာတ္ပြဲငွါးဖုိ႔ အခ်ိန္ေပးႏုိင္သည္။ ကရင္စာေပသင္တန္းဖြင္ဖုိ႔က်ေတာ့ အခ်ိန္မေပးႏုိင္။ ေဘာလံုးပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ပိုက္ဆံသန္းႏွင့္ခ်ီျပီး မတည္ႏုိင္သည္။ စာေပသင္တန္းအတြက္က်ေတာ့ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ေတာင္မွ အကုန္အက်မခံႏုိင္။ အေျခအေနက အဲသည္လုိရွိသည္။ အလြန္အံုၾသဖုိ႔ ေကာင္းလွသည္။ စာေရးသူ ေ၀ဖန္ပုတ္ခတ္ေျပာဆုိျခင္း မဟုတ္ပါ။ စာေပစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး တင္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ကရင္သည္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာတတ္အလႊာျဖစ္ျဖစ္၊ သာမန္လူတန္းစားအလႊာျဖစ္ျဖစ္ စာေပစိတ္ဓာတ္ရွိသူ အနည္းစုသာ ျဖစ္သည္။ စာေပစိတ္ဓာတ္သာ ရွိခဲ့ပါမူ ယခုလုိမ်ိဳး စာေပ ေအာက္က်ေနာက္က် ရွိေနမည္မဟုတ္ပါ။ တုိးတက္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္သည့္တုိင္ တတ္ေအာင္ေတာ့ သင္ယူၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ယခုက်ေတာ့ ဆယ္ပံုတစ္ပံုသာ မိမိစာေပကို ေရးႏုိင္ဖတ္ႏုိင္သူရွိ၍ ကရင္လူမ်ိဳး စာေပစိတ္ဓာတ္ ရွိသည္၊ မရွိဘူးဆိုတာ သံုးသပ္ရင္း လုိအပ္ေနေသာ ကရင္စာေပစိတ္ဓာတ္တစ္ခုကို ၀ိုင္း၀န္းျဖည့္စြက္ၾကေစလုိေၾကာင္း……။

ပိုးဖလံ(ယမ္းေငြ႔ေျမ)
2749-ခုႏွစ္ ကရင္နွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္၊ သထံုျမိဳ႕နယ္၊ အထိန္းအမွတ္စာေစာင္မွ။