ထုိင္းႏုိင္ငံရွိ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားရာဇ၀င္

ကရင္သည္ အဘယ္နည္း ကရင္ယဥ္ေက်းမႈ ေနာက္ေၾကာင္းသမုိင္း

ထုိင္းႏုိင္ငံရွိ ကရင္မ်ားသည္ ထုိင္းေတာင္ေပၚသားမ်ားအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ထားသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္တန္းေဒသတြင္ မိဘဘုိးဘြားအဆက္ဆက္မွ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနၾကသည့္ မ်ဳိးႏြယ္စု တစ္ခုျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလံထုံးတမ္း ယုံၾကည္ကုိးကြယ္သည့္ ဘာသာစကား အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္၀တ္စားဆင္ယင္မႈသေကၤတမ်ား ရွိၾကသည္။ (စုိဒ္ေဂ်ာင္းေဘာင္းရင္း)အမည္ရွိ အဂၤလိပ္သံရုံး အရာရွိတစ္ဦးသည္ ၄ ဆက္ေျမာက္ ထုိင္းဘုရင္လက္ထက္ လက္မထုိးစဥ္က ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္သည့္ ခရစ္သာသန၀င္ ကက္သလစ္ျပင္သစ္သံဃာ့ရာဇာ“ပါလ္ေလကြရွ္”၏ မွတ္တမ္းျပဳ စာအုပ္ထဲတြင္ ရတနေကာစင္ေခတ္(၄)ဆက္ေျမာက္ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ ကရင့္အေၾကာင္း ေျပာျပရာတြင္ “ကရင္လူမ်ဳိး၏ ပင္ကုိယ္ ေနရာဌာနရင္းသည္ ဆယမ္မွ ျဖစ္သည္” ေျမာက္ဘက္သုိ႔ ထုိင္းလူမ်ဳိးတုိ႔“ဘန္႔ပလဲရြာ”ေရာက္မလာခင္ အာယုဒၶယျမဳိ႕ မတည္ေဆာက္မီွ ကရင့္ေျမေနရာမ်ား ဆုံးရႈံးခံရျပီး အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္ျခမ္းေနရာမ်ားသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကရသည္မွာ ယခုထက္တုိင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားသည္ သရီရေဗဒလကၡဏအရ ေတာင္မြန္ဂုိးလီးယီးယားမ်ဳိးႏြယ္စုထဲတြင္ တည့္သြင္းထားသည္။ (Southern Mongoloids) ကရင္ကုိ မ်ဳိးႏြယ္စုခြဲသည့္အခါတြင္ မ်ဳိးႏြယ္စုကုိ စီစဥ္ခြဲျခားသည့္လူသည္၊ ဘာသာစကားရပ္ကုိ အေျခခံျပီး ခြဲဟန္တူသည္။ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုၾကီး(၄)စု ရွိသည္။ ၎တုိ႔သည္ --- ၁။ကရင္အုပ္စု “စေ၀ွၚ”ပြာကေညာ ။ “စေ၀ွၚ”ပြာကေညာ (သုိ႔မဟုတ္)တုိင္းတစ္ပါးအေခၚ“စေကာကရင္”ျဖစ္သည္။ စာေပသုေတသီမ်ားသည္ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စု “ပြာကေညာ”ကုိ စေကာကရင္(ပြာကေညာ)ဟု မေခၚဘဲ ဗမာကရင္ဟူ၍သည္ ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ စေကာကရင္သည္ ဗမာႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္ႏြယ္မႈရွိျပီး ဗမာျပည္ေျမာက္ဘက္ျခမ္း ပုဂံေျမျပန္႔တ၀ုိက္ႏွင့္ ေတာင္ငူေဒသမ်ားတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံအလယ္ပုိင္း ျပည္နယ္မ်ားျဖစ္သည့္ ကန္ခ်နဘူရီ၊ ရာဇဘူရီ၊ ေဖ့ဘူရီ၊ ပရကၽြဂိရိခန္ စသည့္ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ စေကာကရင္မ်ား ေနထုိင္ၾကသည္။ စေကာကရင္ကုိ “ကရန္”ဟူ၍ သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၄၆၈ ခုႏွစ္ ရာဇဘူရီမွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲတြင္ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ေတြ႔ရွိရသည္။ “ဘြန္းေခၽြ႕-စီစ၀ပ္ ဆုိသူသည္ စေကာကရင္ကုိ “ယန္းေခါက္”ဟု ေခၚသည္။ ခြဲျခားျပီး သိရသည္မွာ ဤအုပ္စုသည္ “ကယား”(သုိ႔မဟုတ္)ကရင္နီႏွင့္ အုပ္စုမတူပါ။ ၂။ ကရင္အုပ္စု“ပ၀ုိယွဳိ”(ဖလုံယွဳိ ) ။ “ပ၀ုိယွဳိ”(ဖလုံယွဳိ ) ဟူေသာအမည္သည္ ပုိးကရင္၏ ပင္ကုိယ္အမည္ရင္း ျဖစ္သည္။ “ဖလုံ”ဟူေသာ စကား၏အဓိပၸါယ္သည္ “လူ”(သုိ႔မဟုတ္)လူ႔မ်ဳိးႏြယ္ ျဖစ္သည္။ “ပ၀ုိယွဳိ”(သုိ႔မဟုတ္)“ဖလုံယွဳိ ”ဗမာလူမ်ဳိးအေခၚအားျဖင့္ “ပုိးကရင္”ျဖစ္သည္။ ခြန္ယုိ (သုိ႔မဟုတ္)ယြမ္း- ဟူေသာ ေျမာက္ပုိင္း ထုိင္းလန္းနာမ်ားသည္ “ခြန္ယွဳိ”ဟူေသာ ကရင့္နာမည္ကုိ “ယန္းေဆြကဘန္း”ဟု ေခၚသည္။ ဒီကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုကုိ “ဘြန္းေခၽြ႕-စီစ၀ပ္”ဆုိသူက“ယန္းကလုိး”ဟု ေခၚသည္။

စေကာကရင္သည္ ပ၀ုိကရင္(ဖလုံကရင္)ကုိ “ပုိး”ဟု ေခၚသည္။ စာေပသုေတသီမ်ားသည္ ပ၀ုိကရင္(ဖလုံကရင္)ကုိ တလုိင္းကရင္ ဟု အမည္တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေခၚျပန္သည္။ ပ၀ုိကရင္(ဖလုံကရင္)သည္ ဗမာျပည္ေတာင္ပုိင္းရွိ မြန္လူမ်ဳိးႏွင့္ နီးကပ္မႈရွိသည့္အေလွ်ာက္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ သကၠတဘာသာရပ္မ်ားကုိ မြန္လူမ်ဳိးတုိ႔ထံမွ ရရွိခဲ့သည္။ ၃။ ကရင္အုပ္စု “ဘ၀ယ္” (ကယား) ။ ပုိးကရင္ႏွင့္စေကာကရင္တုိ႔သည္ ကယားကရင္ကုိ “ဘ၀ယ္”ဟု ေခၚသည္။ ေျမာက္ပုိင္းရွိ လန္းနာလူမ်ားသည္ ကယားကရင္ကုိ “ကရင္ဏီ”ဟု ေခၚသည္။ ဗမာကလည္း ကယားကုိ “ကရင္နီ”ဟု ေခၚသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ “လူနီ”ျဖစ္သည္။ ကယားသည္ ကုိယ္ပုိင္ျပည္ရွိျပီး စတုရန္းမုိင္ ၄.၈၂၀ ရွိသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဟာင္ေဆာင္ျပည္နယ္နီးပါးေလာက္ ရွိသည္။ လူဦးေရ ၂ သိန္းေက်ာ္မွ် ရွိျပီး ျမဳိ႕ေတာ္အမည္သည္ “ကႏၱရ၀တီ”ျဖစ္သည္။ ကရင္ျပည္အေရွ႕ဘက္တြင္ ထုိင္းမွ မဲေဟာင္ေဆာင္ျပည္နယ္ေျမာက္ဘက္တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္နီးကပ္ျပီး ေတာင္ဘက္တြင္ ကယန္းျပည္နယ္ႏွင့္နီးကပ္သည္။ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ရြာေပါင္း ၁၅ ရြာမွ်ရွိျပီး လူဦးေရ ၁၀၀၀ ေလာက္သည္ ျမဳိ႕တြင္းႏွင့္ ခြန္ယြမ္းေဒသမ်ားတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ကယားလူမ်ဳိးအုပ္စုခြဲ အေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ရွိေနေသးသည္။ ၎တုိ႔သည္ - ၁။ “လိယဖလူ“ကယားအုပ္စု။ ၎ကယားအုပ္စုကုိ စေကာကရင္ ပုိးကရင္မ်ားက “ဘ၀ယ္”ဟု ေခၚသည္။ ၂။ “ပူႏူ”ကယားအုပ္စု။ ၎ကယားအုပ္စုကုိ ဗမာက “မႏုမေနာ”ဟု ေခၚသည္။ ၃။ “ေကခုိ”(သုိ႔မဟုတ္) ကယန္း ကယားအုပ္စုကုိ ဗမာက “ယင္းေဘာ္”ဟု ေခၚသည္။ ၄။ “ကယန္း”ဟူေသာ ကယားအုပ္စုကုိ ရွမ္း- ဗမာက “ပေဒါင္”(သုိ႔မဟုတ္) ကရင္လည္ပင္းရွည္ဟု ေခၚသည္။

ပေဒါင္လူမ်ဳိးသည္ ကယားျပည္နယ္ထဲတြင္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၅၂၇ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာႏွင့္ကရင္နီ(ကယား)စစ္ပြဲျဖစ္စဥ္က မဲေဟာင္ေဆာင္ျပည္နယ္တြင္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိင္းစီးပြားေရးအဖြဲ႔ႏွင့္ မဲေဟာင္ေဆာင္ျပည္နယ္အရာရွိမ်ား ပူးေပါင္းကာ ႏုိင္ငံျခားခရီးသည္မ်ား ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ရန္ ပေဒါင္လူမ်ဳိး(သုိ႔မဟုတ္)ကရင္လည္ပင္းရွည္ကုိ ျပည္နယ္ဖြံ႔ျဖဳိးေရးလုပ္ငန္း တုိးျမင့္ျခင္း၌ ႏုိင္ငံျခားခရီးသည္မ်ားအား ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ရန္ ျပသစရာတစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ ေလ့လာသူ ရာဇဘူရီ ကရင္ဆရာ “၀ုဘြန္းလုတ္”က ဗမာႏုိင္ငံရွိ စေကာကရင္ႏွင့္ပုိးကရင္တုိ႔၏ ဘာသာစကားမ်ားကုိ ထုိင္းႏုိင္ငံရွိ ပုိးကရင္၊ စေကာကရင္ ဘာသာစကားမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရာတြင္ တူညီသည္ စကားအသုံးအႏႈန္း ေတြ႔ရွိရသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေမ ၊ အေဖ၊ ၀က္၊ ၾကက္၊ ငွက္၊ သား၊ သမီး ျပဳလုပ္ျခင္း၊ မ်ား၊ နည္း၊ ၾကီး၊ ငယ္ စသည့္ စကားအသုံးအႏႈန္း အေခၚအေ၀ၚမ်ား တူၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ေလ့လာသူ အျမင္သည္ “ကယန္း”ဟူေသာ ကယားမ်ဳိးႏြယ္စုသည္ ဘာသာသုေတသီမ်ားအဆုိအရ ကယန္း ဟူေသာမ်ဳိးႏြယ္စုကုိ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုထဲတြင္ မ်ဳိးႏြယ္စုတခုျဖစ္ေၾကာင္း ထည့္သြင္းထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ၅။ “ပကူး”ဟူေသာ လူမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း မိမိကုိယ္မိမိ “ကရင္နီ”ဟု သတ္မွတ္သည္။ ၆။ “ေကဘား”ဟူေသာလူမ်ဳိးစုကုိ ဗမာက “ကရင္ဖယူ”ဟု ေခၚသည္။ ကရင္နီျပည္နယ္ႏွင့္ရွမ္းျပည္နယ္ၾကားတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ ၇။ “တာလယာ”ဟူေသာလူမ်ဳိးစုကုိ ရွမ္းက“ယန္းတလုိင္း”ဟုေခၚျပီး ၎လူမ်ဳိးစုကုိ ဗမာက “ယင္းတေလ”ဟုေခၚသည္။

၈။ “လာတာ”(သုိ႔မဟုတ္)ရွားယန္းလူမ်ဳိးစု- အဂၤလိပ္ထံမွ ဗမာလြတ္လပ္ေရးရသည့္အခ်ိန္တြင္ ကရင္နီ(ကယား)သည္ ဗမာလက္ေအာက္ခံမွ ခြဲထြက္ကာ ကရင္ျပည္နယ္ကုိ တည္ေထာင္သည္။ အႏွိမ္မခံရဘူးသည့္လူမ်ဳိး ဟန္႔တားပိတ္ပင္မႈ မခံရသည့္လူမ်ဳိးသည္ “လူ”ဆုိသည့္ အဓိပၸါယ္ကုိ မည္၍ မည္မွ် မသိ မခံစားႏုိင္ပါ။ ၉။ ကရင္အုပ္စု “ပအုိး”(သုိ႔မဟုတ္) ေတာင္သူ။ ပုိးကရင္၊ စေကာကရင္၊ ဗမာ၊ ရွမ္း စသည္တုိ႔သည္ ပအုိးလူမ်ဳိးကုိ “ေတာင္သူ”ဟု ေခၚၾကသည္။ ေတာင္ေပၚလူ ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၄၉၃ ခုႏွစ္ ထုတ္၊ “ဘန္ဒိယဆထန္”အမည္ရွိ ထုိင္းအဘိဓာန္ဖြင့္ဆုိခ်က္တြင္ ေတာင္သူ ဟူေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုသည္ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္(သုိ႔မဟုတ္)ယန္း အုပ္စုျဖစ္သည္။ “ကုလ”(၀ါ)“ကုလာ”ဟူေသာ စကားသည္ ေတာင္သူႏွင့္ ရွမ္းၾကီးမ်ဳိးႏြယ္ကုိ ဆုိလုိသည္။

ဘာသာသုေတသီးမ်ားသည္ ပအုိးကုိ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုထဲတြင္ ပါ၀င္သည့္ မ်ဳိးႏြယ္စုတစ္ခုအျဖစ္ ဘာသာသုံးစြဲမႈကုိ အဓိကထားျပီး ထည့္သြင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ပအုိးသည္ ဗမာျပည္ရွိ ကရင္နီ(ကယား)ျပည္နယ္တ၀ုိက္ ေတာင္ငူ၊ သုထုံ၊ ေမာ္လျမဳိင္၊ ဖားအံ၊ ကရင္ျပည္နယ္အႏွံ႔အျပားတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ “မႏုႆီဟ” မႏူဟာမင္းသည္ ပုဂံအေနာ္ရထာမင္းကုိ စစ္ရႈံးသည့္အခါတြင္ ပအုိးလူမ်ဳိးသည္ ျမဳိ႕ႏွင့္ေတာင္ကုန္းေနရာေဒသမ်ားသုိ႔ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကသည္။

ဗမာသမုိင္းပညာရွင္အဆုိအရ “ေတာင္သူ”ဆုိသည့္မ်ဳိးႏြယ္စုသည္ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္ ပအုိးလူမ်ဳိးျဖစ္ုျပီး၊ ထုိင္းႏုိင္င္ငံ ဘင္းေကာပင္လယ္ေကြ႔အၾကား ဗမာျပည္အေရွ႕ဘက္စြန္း သထုံျမဳိ႕တြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာကုိးကြယ္ၾကသူမ်ားျဖစ္ျပီး သုံးႏႈန္းသည့္စာမ်ားသည္ ဗမာ၊ ကရင္၊ ေရာေႏွာသည့္စာကုိ အသုံးျပဳသည္။ ဆက္လက္တင္ျပပါမည္။ ရာဇဘူရီ - ထုိင္းကရင္ ဆရာ “၀ုဘြန္းလုတ္”ေရးသားသည့္ “ဆြမ္ဖူ႔ကရင္စကားစဆုိလာသည့္အခါရာဇ၀င္” စာအုပ္မွ ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ထီဖုိးစံ အရွင္ပုည ဗမာဘာသာျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆုိထားေသာ ထုိင္းႏုိင္ငံ ကရင္ရာဇ၀င္စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖၚျပထားသည္။