ကရင္ တူရိယာ(ပီဘာ)ေခၚ သံစုံေျပြ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ကရင္ တူရိယာ(ပီဘာ)ေခၚ သံစုံေျပြ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ကရင္လူမ်ဳိးတုိ႔၏ မူလေဒသသည္ အာရွတုိက္အလယ္ပုိင္း ျမင့္မားေသာ ေတာင္တန္းၾကီးမ်ား ျခံရံသည့္ ကုန္ျပင္ျမင့္ၾကီးတြင္ ေနထုိင္ၾကျပီး ထုိကုန္းျပင္ျမင့္မွ အေရွ႕ပုိင္းတြင္ ျမစ္ဖ်ားခံေသာ မဲေခါင္ျမစ္ႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ႏွစ္သြယ္ၾကားမွ ဆင္းသက္လာၾကရာ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ဦးစြာ ရမည္းသင္းႏွင့္ ေတာင္ငးေဒသ အေရွ႕ဘက္မွ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ ကရင္လူမ်ဳိးသည္ မြန္ဂုိအႏြယ္၀င္ ထုိင္းတရုတ္အုပ္စု၀င္ ျဖစ္ေၾကာင္းမွာ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ခုိင္လုံလ်က္ရွိေနသည္။ အေရွ႕ပုိးကရင္လူမ်ဳိးတုိ႔သည္ အဆုိ၊ အက၊ အတီး၊ အမႈတ္တုိ႔ကုိ ၀ါသနာ ထုံၾကသည့္အေလ်ာက္ ကုိယ္ပုိင္တူရိယာမ်ားကုိလည္း တီထြင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ တူရိယာပစၥည္းမ်ားသည္ တီးမႈတ္ရန္ အသုံးျပဳျခင္းအျပင္ အမ်ဳိးသား အထိမ္းအမွတ္၊ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ အျမတ္တႏုိး သိမ္းဆည္းေလ့ရွိၾကသည္။ “ပီဘာ”ေခၚ သံစုံေျပ ကရင့္အေခၚ (ပီဘာ)သည္ “ပီ”မွာ ေျပြဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရျပီး “ဘာ”ဟူေသာ ကရင္စကားသည္ ရွိခုိးကန္ေတာ့ျခင္း အဓိပၸါယ္ရသည္။ ပီဘာကုိ မႈရာတြင္ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ေတ့၍ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အစီအစဥ္တက် လက္၀ါးျဖင့္ ကုိင္တြယ္ရျပီး လက္အုပ္ခ်ီဟန္ပန္ ကန္ေတာ့ျခင္း သဏၭန္ေဆာင္ေလသည္။ ပီဘာသည္ အလြန္ရွားပါးေသာ ေရွးက်ေသာ ကရင္တူရိယာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ပီဘာျပဳလုပ္ျခင္း

ပီဘာသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ၀ါျဖင့္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အခ်ဳိ႕ေဒသမ်ား၌ ေၾကး၀ါေခ်ာင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္းသား၊ ယမေနသား စေသာ သစ္သားတုိ႔လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္ၾကသည္လည္း ရွိသည္။ ေၾကး၀ါးေခ်ာင္းျဖင့္ ျပဳလုပ္ရာတြင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူမ်ား၊ ေက်းရြာေခါင္းေဆာင္မ်ားတုိ႔ပါ ျပဳလုပ္ႏုိင္ၾကသည္။ ပီဘာကုိ ျပဳလုပ္ရာတြင္ အုံကုိ ခရုသင္းခြံကဲ့သုိ႔ လုံးလုံး၀န္း၀န္းႏွင့္ မႈတ္ရန္ ႏႈတ္ခမ္းအေပါက္ကုိ သီးျခားကြပ္ညွပ္ထားေလသည္။ ပီဘာအုံ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ပီဘာေျပြေခ်ာင္း တပ္ဆင္ရန္ အေပါက္ရွည္လ်ားလ်ားကုိ တုိးလွ်ဳိေပါက္ ေဖါက္ထြင္းယူရသည္။ ထီးရုိး၀ါးကဲ့သုိ႔ေသာ ေျဖာင့္တန္းသည့္ လုံးေခ်ာ၀ါးမ်ားကုိ အေခ်ာင္းအလုိက္ အနိမ့္အျမင့္ အစဥ္လုိက္တြဲျပီး ပီဘာအုံတြင္ စုိက္ေထာင္၍ ေအာက္ေျခမွ ႏွစ္ေပေက်ာ္၊ တစ္ေပေက်ာ္ခန္႔တြင္ တစ္လက္မစီ အနိမ့္အျမင့္ စီတန္းထားေလသည္။ ပီဘာအုံ၏အထက္ ႏွစ္လက္မခြဲ၊ သုံးလက္မခန္႔တြင္ တြဲထားေသာ ၀ါးလုံးတုိင္ကုိ ေသးငယ္ေသာ အေပါက္ကေလးမ်ား ေဖါက္ထားရသည္။ ပီဘာအုံ အေပါက္တြင္ ေငြျပားျဖင့္ လွ်ာခင္အျဖစ္ ထည့္ထားရေလသည္။ ပီဘာကုိမႈတ္ရန္ အထြက္အေပါက္ဖက္ရွိ ေရွ႔ျပြန္ႏွစ္လုံးကုိ အေပါက္ကေလး ေဖါက္ထားရေလသည္။ ပီဘာကုိ မႈတ္ရာတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပီဘာအုံကုိ ကုိင္ထားရျပီး လုိေသာအသံမ်ဳိးစုံကုိ ထြက္ႏုိင္ေအာင္ ျပြန္ရွိအေပါက္မ်ားကုိ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ပိတ္၍ ဖြင့္၍ မႈတ္ရသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ပီဘာသည္ သံစုံေျပြျဖစ္လာေလသည္။ အသုံးျပဳျခင္း ပီဘာ(ေခၚ) သံစုံေျပြကို အတည္အရွည္ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးခြဲျခားထားေလသည္။ ပီဘာတုိမ်ဳိးကုိ လူပ်ဳိကာလသားတုိ႔က ညအခါ အပ်ဳိလူပ်ဳိလွည့္ရာတြင္ ယူေဆာင္၍ မႈတ္ေလ့ရွိသည္။ သီခ်င္းျဖင့္ အပ်ဳိကုိ ခ်စ္စကား၊ ၾကဳိက္စကားမ်ား ေစာင္းခ်ိတ္၍ မႈတ္ေလ့ရွိသည္။ ပီဘာတုိကုိ သြားေလရာတြင္ ယူေဆာင္လြယ္ကူ၍ ခရီးသြားရင္း၊ လည္ပတ္ရင္း၊ ႏြားေက်ာင္းရင္း မႈတ္ေလ့ရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ယုိးဒယားနယ္စပ္တြင္ ေနထုိင္ေသာ ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားသည္ ပီဘာကုိ အမ်ားအျပား သုံးစြဲေနေသးေၾကာင္း ေလ့လာသိရွိရသည္။ ပီဘာအရွည္မ်ဳိးမွာ လူစုလူအုပ္တုိ႔ ရွိသည့္အခါတြင္ မႈတ္ေလ့ရွိသည္။ ညခ်မ္းအခ်ိန္ လသာသာ စပါးနယ္ေသာအခါတြင္ အမ်ဳိးသမီးတုိ႔က သီခ်င္းဆုိျပီး အမ်ဳိးသားတုိ႔က စုေပါင္း၍ မႈတ္ၾကရာ အထူးပင္ သာယာေပ်ာ္ဘြယ္ ေကာင္းလွေလသည္။ စုေပါင္းမႈတ္ျခင္းကုိ မဂၤလာေဆာင္ပြဲ၊ အလွဴပြဲတုိ႔တြင္လည္း ဧည့္ခံေဖ်ာ္ေျဖမႈအျဖစ္ သီဆုိမႈတ္ေလ့ရွိၾကသည္။ အေရွ႕ပုိးကရင္တုိ႔၏ ေရွးေဟာင္း ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ သီးခ်င္းမ်ား အဆုိအရ ေအာက္ပါ ပီဘာအမ်ဳိးအစားရွိေၾကာင္း ဆုိထားေလသည္။ ကာလသား၊ ကာလသမီးမ်ား ပီဘာ နန္းတြင္းသုံး ပီဘာ ကၽြဲေက်ာင္း ႏြားေက်ာင္းမႈတ္ ပီဘာ စသည္ျဖင့္ ရွိသည္ဟု ဆုိၾကသည္။ မန္းသင့္ေနာင္၊ ေရး- အေရွ႕ပုိးကရင္စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖၚျပထားသည္။